Τη «χρυσή εποχή» των αεροπορικών ταξιδιών, μεταξύ των δεκαετιών του 1950 και του 1970, η πτήση ήταν συνώνυμη με μια μαγική εμπειρία.
Τότε η αερομεταφορά δεν ήταν απλώς ο τρόπος για τη μετάβαση σε ταξιδιωτικούς προορισμούς, ήταν η ίδια μια μορφή διακοπών, σχεδόν τόσο εξωτική όσο οποιοσδήποτε τροπικός παράδεισος και τόσο exclusive όσο τα κοσμικά στέκια της οικονομικής ελίτ στις αμερικανικές και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Επρόκειτο για προνόμιο ενός ολιγομελούς κλαμπ που αποζητούσε νέες συγκινήσεις χωρίς να στερηθεί την άνεση, την πολυτέλεια και τη διασκέδαση.
Δείτε τις παρακάτω εικόνες και πάρτε μια γεύση από τη χρυσή εποχή των αεροπορικών ταξιδιών της δεκαετίας του ’50:
Το Boeing 377 Stratocruise πραγματοποιούσε πτήσεις την δεκαετία του ’50.
Οι επιβάτες εκείνες τις μέρες πετούσαν σαν βασιλιάδες: απολάμβαναν τον προσωπικό τους χώρο, έτρωγαν νόστιμο φαγητό, έπιναν κοκτέιλ και μπορούσαν να απολαύσουν ένα τσιγάρο το οποίο βρισκόταν κάτω δεξιά στην καρέκλα.
Ακόμα το Boeing 377 Stratocruiser διέθετε κουκέτες για τα μικρά παιδιά (1949)
Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 συνηθιζόταν οι επιβάτες να συνομιλούν με τον πιλότο στο σαλόνι μετά το δείπνο.
Ένα αεροπορικό εισιτήριο –το κόστος του οποίου μπορούσε να φτάνει το 5% του ετήσιου εισοδήματος κάθε «τυχερού» επιβάτη– ήταν ταυτόχρονα μια κάρτα εισόδου σε αυτή τη λέσχη των αιθέρων, μια απόδειξη οικονομικής ευρωστίας.
Εξ ου και πριν από κάθε ταξίδι οι επιβάτες συνωστίζονταν για αναμνηστικές φωτογραφίες στη σκάλα του αεροπλάνου, ντυμένοι με τα «καλά» τους και εν πτήσει ήταν σύνηθες να γράφουν καρτ ποστάλ –που απεικόνιζαν την καμπίνα του αεροπλάνου ή το γεύμα και τις οποίες παραλάμβαναν κατά την επιβίβαση– όπου περιέγραφαν την εμπειρία του ταξιδιού στον αέρα. Και οι αερομεταφορείς της εποχής, Pan Am, TWA, KLM, Delta, Air France, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να «κακομάθουν» τους ταξιδιώτες.
Καθίσματα που μετατρέπονταν σε κρεβάτια είχε το Comet 4, που το 1958 συνέδεσε τη Νέα Υόρκη με το Λονδίνο σε λιγότερο από 6 ώρες.
Ο χώρος της πρώτης θέσης των Boeing ή των Concorde που κυριαρχούσαν στους αιθέρες θα μπορούσε άνετα να συγκριθεί με δωμάτιο πεντάστερου ξενοδοχείου της εποχής, καθώς διέθετε τραπέζια, καναπέδες και πολυθρόνες για όσους από τους εκλεκτούς φιλοξενουμένους επιθυμούσαν να περάσουν τον χρόνο τους παίζοντας χαρτιά ή μια παρτίδα σκάκι ή απλώς να χαλαρώσουν με φιλική συζήτηση σαν να βρίσκονταν στο καθιστικό τους. Κουρτίνες από ακριβά υφάσματα κάλυπταν τα παράθυρα, ενώ μέρος της διακόσμησης ήταν συχνά κάδρα ή πίνακες.
Η οικονομική –μάλλον ευφημισμός για εκείνη την εποχή– θέση προσέφερε άνεση αντίστοιχη της σημερινής business, με πλατείς διαδρόμους, μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα αναπαυτικά καθίσματα, τραπέζια για τα γεύματα.
Επτά δεκαετίες μετά, μπορεί κανείς να βρει ομοιότητες και διαφορές με εκείνη την εποχή, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαν οι αερομεταφορές τότε και τώρα. Η έννοια του αεροπορικού ταξιδιού ωστόσο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί – από μαγική εμπειρία σε διαδικασία ρουτίνας, που πρακτικά εξυπηρετεί τη μετάβαση σε έναν προορισμό.
