Όσοι έχουμε ταξιδέψει με αεροπλάνο ξέρουμε καλά ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο επιτρεπτό όριο στα υγρά που μπορούμε να έχουμε μαζί μας πριν επιβιβαστούμε στην καμπίνα του αεροσκάφους.
Γιατί υπάρχει αυτό το όριο όμως και πότε ξεκίνησε να ισχύει;
Ο κανόνας αυτός ξεκίνησε να ισχύει μετά τη σύλληψη ενός Βρετανού τρομοκράτη από το Μπέρμιγχαμ, ονόματι Αχμέντ Αλί, που δοκίμασε να περάσει εκρηκτικά υγρά το 2006 στο αεροπλάνο.
Είναι πολύ δύσκολο γενικότερα να ξεχωρίσει κανείς ένα επικίνδυνο υγρό από ένα ακίνδυνο ειδικά όταν υπάρχει πολύ περιορισμένος χρόνος ελέγχου.
Το να ξεχωρίσεις για παράδειγμα ένα μπουκάλι γεμάτο νερό από ένα μπουκάλι γεμάτο από μια χημική ουσία όπως το υπεροξείδιο του υδρογόνου που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή εκρηκτικών υγρών.
Η Ιαπωνία όμως έχει πάει ένα βήμα παραπέρα τον έλεγχο καθώς έχει ήδη σαρωτές μπουκαλιών που μπορούν να εντοπίσουν ύποπτα υγρά.
Αυτά υιοθετούνται ολοένα και περισσότερο από άλλες χώρες, και όταν καταφέρει να αποκτήσει όλος ο πλανήτης αυτά τα μηχανήματα κατά πάσα πιθανότητα η απαγόρευση θα αρθεί.
Προστοπαρόν δεν είναι δυνατόν κανείς να ελέγχει ένα ένα τα υγρά στα μπουκάλια των επιβατών, όταν υπάρχουν εκατοντάδες άτομα που θέλουν να μπουν στο αεροπλάνα τους, έτσι όλα τα υγρά κάθε είδους απαγορεύτηκαν από την Transportation Security Administration (TSA).